Piunka spotkałem dość dawno, mówił coś o wierszach nikosa chadzinikolau i miesięcznikach literackich z lat siedemdziesiątych. Wyglądał na zmieszanego ale ręka mu nie zadrżała gdy sięgną po pełną filiżankę herbaty z cytryną, taką mocną, babciną.
       - Już takiej nie parzą, nie mają czasu, kiedyś te podwórkowe wieczory były dłuższe, słońce było większe i zachodziło wolniej, widoki z okna są mniej ponure i tajemnicze, wszystko stało się jasne, krótkie i proste- O! takie jak biały punkt o temperaturze pokojowej- nikt go nie zauważył.

     
     
     
       Zatapiał się powoli w muzykę, a ławka która go dźwigała stawała się coraz miększa, do złudzenia później przypominając watę.
       Scarlatti Domenico  ‘’Pastorale’’ , tyle wystarczyło by czuł że jest wielki, jest ponad to, że jest.
       - Wynieś śmieci!!- nieoczekiwane, drastyczne wydawałoby się cięcie przestrzeni, jednak chwilowe.
       Piun tkwiąc nadal gdzieś tam  pomiędzy młoteczkami i strunami fortepianu uniósł się z ławki i ruszył w stronę śmierdzących odpadów opatulonych w miękki plastik, równie intensywnie otulony w dźwięki.
       Mieszkał z ojcem nad sklepem z narzędziami w którym pracował po szkole żeby dorobić sobie na ksiązki i takie tam. Lubił czytać, szczególnie cenił sobie poezję i książki o drugiej wojnie światowej, miał już spory zbiór dzieł Lenina i podręczników historycznych. Właściwie nigdy o tym nie mówił i przyczyny jego zainteresowań nie były do końca jasne. Na drodze do śmietnika równo pod jego trampkami leżał gołąb, i definitywnie nie był to gołąb wypoczywający. Jeszcze jeden krok i nie byłby to w ogóle gołąb, Piunek długo przypatrywał się temu jakże pospolitemu gatunkowi i zastanawiał się właściwie tylko nad jednym - gołębi jest zbyt dużo żeby je policzyć a liczą ludzi właściwie jak to możliwe, one mogłyby zapanować nad światem, są wszędzie przemieszczają się bez niczyjej pomocy, jednak są zbyt głupie i atakując spadają na beton, tak jak ten tutaj, i co by było gdybym wyrzucał śmieci z własnej inicjatywy wcześniej, pewnie wbił by mi ten tępy dziób w czaszkę i nie żyłbym i sąsiad idąc wyrzucić śmieci natknąłby się na mnie i pomyślałby żeby zadzwonić po karetkę i nikt nie zastanawiał by się że zostałem pominięty że należy już wykreślić Piunka Strawskiego z rejestru żywych;
       Zrobił wielki krok nad ciałem ‘’parszywej i złej ofiary samobójstwa’’ i celnym rzutem dokończył dzieła.
       Wracając popatrzył jeszcze przez chwile na gołębia i zdał sobie sprawę że dziś naprawdę miał szczęście.


Od dłuższego czasu zauważyłem że w pokoju już nie pachnie tak jak dawniej, jak zawsze. Nie zwracałem na to uwagi aż do dziś,  dziś naprawdę nie dawało mi to spokoju. Po kilku godzinach smród był już nie do zniesienia,
       Postanowiłem poszukać jego przyczyny, odsunąłem wszystkie szafki stojące na linii smrodu ale nic nie znalazłem, smród unosił się tuż przy ścianie, jednak jej nie naruszając. Ściana była prawie biała- tak jak to zwykle bywa, tak jak to się przyjęło, była to ściana nośna - zacząłem kombinować, może coś zdechło między belkami bo grzyba nie miała ani innych narośli, tak właściwie pomyślałem, całe miasto zbudowane jest ze ścian, gdyby je wyburzyć człowiek niestały na człowieku i ziemia przeludniłaby się i wysypała. Próbowałem wietrzyć, machałem bluzą,       w pokoju jednak nie miałem dużego okna, ale wystarczało mi to któro miałem, właściwie to proporcjonalnie do pomieszczenia było całkiem spore. Nic z tego, zawołałem ojca bo zaczęło mi się wydawać że już nos mnie zawodzi, a nawet że ten smród wcale nie istnieje. Z ojcem miałem stosunki raczej sztywne i suche, zasady które panowały w domu były jasne i już dawno się dostosowałem, on nie otwierał się często, dlatego tak mało wiem o swojej rodzinie, jednak kiedy się napił był całkiem do zniesienia, chyba że akurat nie sprzedało się nic w sklepie i pił ze złości.
       - Tydzień temu na klatce schodowej biegał szczur, goniłem go ale uciekł w dziurę pod schodami zaraz przy ścianie, zabiłem ją deskami, ścierwo teraz się pewnie rozkłada.
       -A jednak nie śmierć, to tylko szczur.
                W nocy długo jeszcze myślałem nad sensem istnienia ścian, ale przy moim Scarlatti Domenico  wszystko staje się takie nieważne.
     
       Uwielbiam obserwować ludzi w autobusie. Wracając ze szkoły, choć mam tak blisko, wsiadam czasem w nieznany mi numer i jadę na drugi koniec miasta, tylko po to żeby posłuchać o tym jak to piękna pani drugiej pani opowiada o nowej suszarce, jakiś pan znów zapomniał kupić papierosy i że papier toaletowy drożeje.
       Wsiadłem dziś do autobusu nr 57- ten numer wydawał mi się taki zimny i ciemnogranatowy, nie polubiłem tej liczby, może właśnie dlatego do niego wsiadłem- miałem ochotę na dramat. Nic nadzwyczajnego, czerwone siedzenia, linoleum i okleina imitująca drewno. Ludzi było nawet sporo, dłubiąc w nosie i kopiąc w drzwi tworzyli raczej telenowelę niż dramat, nie miałem telewizora ale od moich ‘’jednorazowych przyjaciół’’ z komunikacji miejskiej dowiedziałem się że właśnie tak to wygląda. Każda z ich twarzy, każda z twarzy w pokoju nr 57 była taka sama, opowiadała jedną historię- rano piję małą czarna, potem praca dom i dzieci. A ja szukałem dziś zabójcy. Autobus zbliżał się chyba ku końcowi swojej trasy bo zostałem w nim zupełnie sam, a budynki malały i przeradzały się w drzewa, zupełnie tak jakby cofną się czas. Chciałem w nim jeszcze pozostać, intrygowały mnie te paski zawinięte w koło rur na górze, nad głową, te do trzymania się podczas jazdy, nad głową, nad głową niby szubienica, i miałem ochotę wtedy zobaczyć na nich ciała tych, co pija tą małą czarną i chodzą do tej odpowiedzialnej pracy od poniedziałku do niedzieli. Czy nie znajdując dziś zabójcy, sam chciałem się nim stać?
       Czy jestem zabójcą? Czy szubienica to nie jest narzędzie zbrodni popełnianych na samym sobie? –Końcowy!
       Czy można kogoś tak zniszczyć by sam się zabił? – Proszę wysiąść!! Czy wtedy to też będzie zabójstwo skoro nie dotknę go palcem? Czy jestem w stanie tego dokonać? czy to nie ja powinienem się zabić? Czy zabijając siebie będzie to morderstwo? - Końcowy! Głuchy jesteś?!
       Siadłem na krawężniku i obserwowałem kierowcę, nadal zastanawiałem się kto jest zabójcą, może on? może to ja mam go zabić, może on zabił wszystkich którzy byli w autobusie. Rozpędziłem się a przecież tylko on wie gdzie jesteśmy. Końcowy. Wyjąłem nóż kuchenny, trzymałem go w tylniej kieszeni spodni owiniętego w gazetę, chciałem żeby poczuł się trochę niepewnie, jednak nie zrobiło to na nim wrażenia i poszedł pod mur się odlać.
       15 minut postoju i znów przybyło ludzi, schowałem nóż i wróciłem do domu na piechotę.